นอนกรนหรือการกรน

เป็นเสียงที่เกิดจากลมผ่านทางเดินหายใจส่วนบนที่แคบและเนื้อเยื่อบริเวณนั้นสั่นสะเทือน สาเหตุที่ทำให้นอนกรน ได้แก่ กลุ่มที่ 1 บริเวณช่องจมูกถูกกีดขวางหรืออุดกั้น เช่น เป็นหวัด ภูมิแพ้ ไซนัส โพรงจมูกอักเสบ จมูกแคบหรือคดตั้งแต่กำเนิดหรือจากอุบัติเหตุหรือศัลยกรรม กลุ่มที่ 2 ความตึงตัวของกลุ่มเนื้อเยื่อในลำคอ เช่น ลิ้นไก่ เพดานอ่อน ลิ้นโต ไขมันรอบลำคอ กลุ่มที่ 3 อื่น ๆ เช่น พฤติกรรมชอบนอนหายใจทางปาก ต่อมทอนซิลโต ต่อมอะดีนอยด์โต เป็นต้น การดื่มเหล้า สูบบุหรี่ การใช้ยาบางชนิด อายุมากขึ้น น้ำหนักขึ้นเรื่อยๆ ความเครียด ความเหนื่อยล้ามากก็มีส่วนทำให้นอนกรนได้ง่าย บางรายมีสาเหตุนอนหายใจทางจมูกไม่สะดวกเพียงสาเหตุเดียว บางรายมีสาเหตุกล้ามเนื้อในลำคอหย่อน บางรายมีหลายสาเหตุ และ แต่ละเคสมีระดับเสียงกรนที่แตกต่างกัน บางครั้งมีเสียงกรนดังในท่านอนหงายเพราะกล้ามเนื้อในลำคอหย่อนลงมากีดขวางทางเดินหายใจโดยตรง และเมื่อนอนท่าตะแคงแล้วอาการดีขึ้น อาจเหลือเพียงเสียงหายใจแรงหรือเสียงกรนเบาๆ  บางครั้งนอนกรนเสียงดังทุกท่านอน และบางครั้งท่านั่งหลับก็ยังมีเสียงกรน นอนกรนมีความสัมพันธ์อย่างมากกับโรคหยุดหายใจขณะหลับ หรือ โรค Obstructive Sleep Apnea (OSA) เป็นภาวะที่มีการหย่อนตัวของกล้ามเนื้อทางเดินหายใจส่วนบน ทำให้อุดกั้นทางเดินหายใจ ส่งผลให้ลมหายใจผ่านได้น้อยกว่าปกติ (Hypopnea) หรือไม่สามารถผ่านเข้าออกได้ (Apnea) แม้จะใช้แรงในการหายใจเพิ่มมากขึ้น เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้เกิดภาวะเลือดมีออกซิเจนน้อย (Hypoxemia) และเกิดภาวะเลือดมีคาร์บอนไดออกไซด์เกิน (Hypercapnia) เมื่อถึงระดับหนึ่งร่างกายจะมีกลไกการป้องกันตนเองด้วยการทำให้สมองเกิดการตื่นตัว (Arousal) อาจพลิกตัวบ่อย อาจสูดลมหายใจแรงยิ่งขึ้น หรือสะดุ้งตื่นกลางดึก เพื่อให้กล้ามเนื้อทางเดินหายใจส่วนบนเปิดกว้างเพียงพอที่ทำให้อากาศหรือออกซิเจนไหลเข้าสู่ร่างกายเพียงพอที่จะแลกเปลี่ยนกับคาร์บอนไดออกไซด์ ซึ่งเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นเป็นระยะ ๆ ระหว่างการหลับ ทำให้ไม่สามารถนอนหลับได้ตามปกติ คุณภาพการหลับก็ลดลง มีอาการคล้ายคนอดนอน ถึงแม้จะได้นอนหลับแล้วอย่างเต็มที่ตามจำนวนชั่วโมงที่เหมาะสมแต่กลับรู้สึกไม่สดชื่น และอาจปวดมึนศีรษะหลังตื่นนอน